وبلاگ لیدی باگ

پارت نهم

... بال های تاریکی، پایین!

بعد از این آزمایش موفقیت آمیز، لازم دیدم یه سری به امیلی بزنم. رفتم به طبقه زیرین رصدخونه، نورو هم داشت میومد دنبالم که بهش گفتم:« میخوام چند لحظه‌ای تنها باشم نورو.» 

اون هم گفت:« بله ارباب.»

امیلی عزیزم توی یک تابوت شیشه‌ای، در بین دسته هایی از گل های مختلف، خفته بود. به صورت آرومش نگاه کردم، و غمی که همیشه از دیدن صورت خوابیده اش به من دست میداد، دوباره در قلبم برانگیخته شد. غمی که تا الان، به آهستگی روحم رو ذره ذره خورده بود. این چهره خوابیده برای من یادآور این بود که نتونستم برای امیلی و آدرین کاری انجام بدم. در واقع همیشه باورم این بوده که شوهری بد برای امیلی و پدری بدتر برای آدرین هستم. ولی حالا با در اختیار داشتن معجزه‌گر طاووس و پروانه، و همچنین کتاب باستانی معجزه‌گر ها، میتونستم به آینده ای بهتر امیدوار باشم؛ پس روبروی تابوت امیلی وایستادم و گفتم:« همه چیز بزودی درست میشه عزیزم، نقشه ام تا حدودی جواب داده و من خیلی زود اون جواهرات لعنتی رو بدست میارم.»

سپس رفتم به طبقه پایین. دم اتاق آدرین وایستادم و در زدم. آدرین در رو باز کرد و تا چشمش به من افتاد گفت:« اوه پدر، چه سورپرایزی!» 

من در حالی که داشتم وارد اتاقش میشدم گفتم:« حالا منظورم رو از خطر فهمیدی؟» و به تلوزیونش که روشن بود اشاره کردم.

اون گفت:« کدوم خطر رو میگین پدر؟»

_ خودتو نزن به اون راه آدرین. اون هیولای سنگی که به شهر حمله کرده. پاریس شانس آورد که دو تا قهرمان جلوی اون هیولا ایستادن، ولی اگه آسیبی به کسی برسه چی؟ اگه اون یه نفر تو باشی چی؟

آدرین سکوت کرده بود، و با حالت عجیبی به من نگاه میکرد.

من گفتم:« بالاخره یه روز میفهمی که من چیزی بجز صلاحت رو نمیخوام.» 

برگشتم که از اتاقش بیرون برم که ناگهان یک حس عجیب و نیرومند من رو سر جام میخکوب کرد. در یک لحظه احساس کردم که اختیار رفتارم رو ندارم، برگشتم و به آدرین گفتم:« میخوای امشب بریم شهر بازی و بستنی بخوریم؟» 

این حرف از دهن من بیرون اومد ولی من نبودم که این رو میگفتم، انگار کس دیگه ای از درون من داشت این حرف رو میزد. 

آدرین با چشم های گرد شده به من خیره شده بود و گفت:« چی گفتین پدر؟» 

و من که نمی‌دونستم چه اتفاقی داره برام میوفته از اتاق بیرون زدم و ...

(تا پارت بعد بای)